Verhalen

Het verhaal van Anne
Mijn naam is Anne. Ik ben 16 jaar, van Nederlandse afkomst en ik zit op 6 gymnasium. Ik zorg al 15 jaar voor mijn zusje. Zij heeft TSC, dat is een psychische handicap. Ik heb weinig fysieke taken voor mijn zusje, wel moet ik vaak zorg over mijn broertje van 7 dragen als mijn ouders met mijn zusje bezig zijn of met haar naar het ziekenhuis moeten. Ook maak ik me veel zorgen om haar.

Het zorgen voor mijn zusje vind ik moeilijk. Het is moeilijk om voor haar te zorgen. Het is vooral moeilijk dat ze altijd voor moet gaan als er iets aan de hand is waardoor ik soms het gevoel heb dat ik nooit op de eerste plek sta. Ook zijn er veel dingen met mijn zusje gebeurd waardoor ze bijna dood ging. Dat was natuurlijk heel eng, dus daardoor maak ik me veel zorgen om haar. Het is soms ook moeilijk om te zien dat vrienden van mij een broertje of zusje van dezelfde leeftijd hebben en dan te merken hoeveel zij samen kunnen doen, omdat ik weet dat ik dat nooit zal kunnen.

Ik heb zelf mentale problemen en daardoor gaat het vaak niet goed met mij. Verder wil ik hier niet echt iets over zeggen. Mij helpt het om soms gewoon even thuis weg te gaan, door met vrienden af te spreken of bij mijn tante te logeren. Ook ga ik graag naar de bibliotheek als het even te druk is, daar is het altijd heel stil en je kan er gewoon zolang blijven als je wilt. Ook zing ik graag, dan kan je gewoon even alle frustratie eruit laten.

“Mijn gouden tip voor andere jonge mantelzorgers: Jij bent ook belangrijk, ook als het even niet zo voelt mag je jezelf echt op 1 zetten.”


Het verhaal van Marjolein
Mijn naam is Marjolein. Ik ben 22 jaar, van Nederlandse afkomst, ik doe de opleiding Pedagogisch Medewerker en werk als gastouder. Ik zorg al 10 jaar voor mijn moeder. Zij heeft kanker gehad en heeft nog steeds veel lichamelijke klachten. Ik ben vooral een emotionele mantelzorger, voor haar angst en onzekerheden. Ik bel haar elke dag en dan praten we over hoe haar dag ging en hoe het gaat. En als mijn vader er niet is dan neem ik zijn taken over: schoonmaken, was draaien en eten maken.

Het zorgen voor mijn moeder vind ik fijn maar het is soms lastig. Dit omdat ik soms niet echt kind kon zijn. Ik maak me vaak zorgen zeker in deze corona tijd. Haar angst neemt het vaak over en dat vind ik heel erg voor haar. Ik vind het fysiek nooit te veel maar emotioneel kan het soms veel zijn.

Ik heb zelf een depressie en een burn-out gehad. Dit kwam niet door haar maar het was op dat moment wel lastig om haar emotioneel te helpen. Als het me teveel wordt dan neem ik rust en ga ik wat anders doen. Dit doe ik dan vaak omdat m’n hoofd dan even vol zit.

Mijn gouden tip voor andere jonge mantelzorgers: Blijf leuke dingen doen en probeer altijd goed te communiceren met de gene die je verzorgt. En praat met mensen over wat er gebeurt en wat je lastig vindt.”


Het verhaal van Amina
Mijn naam is Amina. Ik ben 19 jaar en ik kom half uit Palestina en half uit Syrië. Ik doe de opleiding Dienstverlening Helpende Zorg en Welzijn en ik werk als kassa medewerker bij een supermarkt.

Ik zorg al 6 jaar voor mijn zusje omdat zij een spierziekte heeft. Ik help haar met aankleden, soms met douchen en het omdoen van haar hoofddoek. Ik vind het goed om te zorgen voor mijn zusje omdat het beter is dan een vreemde voor haar te laten zorgen. Nu hoeft ze zich niet te schamen. Met mij gaat alles gelukkig goed. Ik vind het niet moeilijk, ik vind het juist leuk om te doen. Als het wel teveel wordt dan vraag ik mijn andere zusje om haar te helpen en dan rust ik even uit.

Mijn gouden tip voor andere jonge mantelzorgers: Vraag of iemand jouw zorgtaken over kan nemen als het even teveel wordt!”


Het verhaal van Merel
Mijn naam is Merel. Ik ben 22 jaar en ik ben van Nederlandse afkomst. Ik heb een MBO4 opleiding afgerond en momenteel werk ik als leidinggevende voor een klantenservice bedrijf. Mijn moeder zorgt al ruim 10 jaar voor mijn opa en ik ondersteun haar daar in. Toen ik nog thuis woonde hielp ik haar voornamelijk met de huishoudelijke taken en nu ondersteun ik haar op het mentale gedeelte zodat zij voor mijn opa kan blijven zorgen.

Het ondersteunen van mijn moeder vind ik super leuk. Het heeft ons ook echt dicht bij elkaar gebracht. Natuurlijk brengt het ook af en toe frustratie en een schuldgevoel met zich mee.

Het is voor mij belangrijk om een balans te vinden in het ondersteunen van mijn moeder en het leven van mijn eigen leven. Daarin heb ik gemerkt dat ik af en toe mezelf verlies. Maar als het mij teveel wordt probeer ik zo veel mogelijk dingen te doen die ik leuk vind zoals creatieve activiteiten.

Mijn gouden tip voor andere jonge mantelzorgers: Het belangrijkste is dat jij jezelf niet verliest. Zoek naar een balans in wat je wel kan doen en wat niet. Durf je grenzen aan te geven en schaam je niet om hulp te vragen.”


Het verhaal van Dylan
Dylan Kastablank is een 23 jarige student die in zijn 2e jaar van de opleiding Social Work op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen zit. Hiervoor zat hij op de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Naast zijn huidige studie werkt Dylan bij het Valkhofmuseum. Daar leid hij mensen rond en deelt hij zijn kennis over kunst. Dylan is een loyale jongen, hij leeft mee met iedereen om zich heen en hij staat door dik en dun klaar voor zijn familie en vrienden. Hij kan impulsief zijn, maar wanneer je met Dylan bent heb je nooit een saaie dag.

Eerlijk en ongecensureerd vertelt Dylan zijn verhaal. Hij hoopt dat hij op deze manier mantelzorg en jonge mantelzorgers meer onder de aandacht kan brengen en andere jonge mantelzorgers kan aanmoedigen om hulp te vragen. “Ik ben geboren in Vancouver, Canada. Ik heb een afro Canadese vader en een moeder die uit Curaçao komt. Toen ik 13 was zijn zij gescheiden en ben ik geëmigreerd naar Nederland. Ik woon nu twee jaar in Nijmegen. Mijn vader woont nog steeds in Canada maar komt regelmatig naar Nederland en mijn moeder, oma, broer, zus en nichtje wonen in Rotterdam. Ik pendel tussen Rotterdam en Nijmegen. Ik ben er vaak in de weekenden en wanneer ik (mantel)zorg voor mijn oma. Ik zorg voor haar sinds juli 2020. Zij heeft stadium 3 borstkanker en stadium 3 lymfeklierkanker. Toen ze op een gegeven moment door haar ziek zijn wat meer hulp nodig had ben ik haar gaan helpen door bijvoorbeeld de boodschappen te doen of haar naar het ziekenhuis te brengen. Al snel ben ik ook van alles gaan regelen, ik deed de administratie en het huishouden. En op een gegeven moment ben ik haar ook gaan wassen. Maar het vroeg ook mentaal steeds meer van mij. Ze kwam bij mij om uit te huilen of om te balen dat ze die kut kanker heeft. Soms zeg ik ook dat het emotionele aspect 10x zwaarder is dan de taken doen. Het zorgen voor haar heeft impact op alle facetten van mijn leven en het heeft altijd invloed op mijn stemming. Ik moet altijd aan staan en ik kan niet achterover gaan zitten. Jonge mantelzorger zijn zorgt ervoor dat ik niet ongeremd kan leven.

Toen ik meer voor mijn oma ben gaan zorgen had ik meer ondersteuning vanuit school fijn gevonden. Ik had het fijn gevonden als school op de website wat concrete handvaten had staan en informatie over ondersteuning zodat ik alles sneller en beter kon vinden. Ik ben uiteindelijk wel via de HAN met Jehzira Huwaë van Mantelzorg Nijmegen in contact gekomen. Los van de psycholoog heb ik met haar voor het eerst echt open gesproken over wat er allemaal speelt en hoe dat voor mij is. Daar heb ik heel veel aan gehad. En door deze ervaring met haar was het voor mij makkelijker om erover te praten. Ons contact heeft voor mij de drempel verlaagd. Dus ik kan wel zeggen dat het veel impact heeft gehad. Wij spreken elkaar nog steeds een keer in de zoveel tijd. Zij heeft mij op een gegeven moment ook in contact gebracht met Anniek Oomens van Mantelfoon in Rotterdam. Ik spreek haar iedere twee weken en dan hebben we het bijvoorbeeld over hoe het voor mij is, hoe ik iets voor mijn oma moet regelen en wat we kunnen doen om mij te ontlasten. Dat helpt mij! Zij helpt mij het overzicht te houden. Ik heb het gevoel dat iemand met mij meekijkt en ik de gaten wordt gehouden. Hulp voelt dichtbij. In Rotterdam is er ook een groep van jonge mantelzorgers waar ik even bij ben aangesloten.

Maar dat neemt niet weg dat ik me in het begin eenzaam heb gevoeld. Ik bagatelliseerde het, misschien nu nog steeds. Ik wist ook niet goed wie ik was. Ik was allemaal verschillende personen tegelijkertijd, nog steeds eigenlijk. Ik ben een mantelzorger, ik ben een student, ik ben een collega, ik ben een (klein)zoon, maar ook iemand waarmee je uit kan gaan en iemand die af toe somber is. Ik kreeg ineens een taak waar ik niet op was voorbereid. Ik deed het allemaal wel, maar ik had eigenlijk ook geen idee wat ik allemaal deed. Het werkte gelukkig. Ik durf te wedden dat meerdere jonge mantelzorgers in het begin het gevoel hebben gehad dat ze alleen zijn en niemand ze begrijpt. En dat is misschien wel het ergste gevoel dat je kan hebben. Maar dat is dus niet zo. Ik dacht ook dat ik dingen moest laten. En als ik voor mezelf koos door een avond naar de bios te gaan of een keer ging drinken, dacht ik dat mijn oma dan in de problemen zou komen. En dan had ik er geen zin meer in. Ik isoleerde mezelf en ik verloor mezelf een beetje. Ik wilde mezelf niet zielig voelen dus ik hield mijn mond maar. Tot er een punt kwam dat ik me realiseerde dat ik het echt niet alleen kon. Nu weet ik dat het oké is om hulp te vragen. Het is niet erg om toe te geven dat het soms moeilijk en zwaar is. En door hulp te vragen ging er voor mij een wereld open. Ik vond het ook fijn en belangrijk dat ik m’n oma kon vertellen dat ik het soms teveel vond en dat ik wat minder moest gaan doen om zelf overeind te blijven. En dat ik ook mijn eigen leven wilde leiden. En zelfs nu ik het zorgen voor haar een plek in mijn leven heb gegeven, kan ik er soms helemaal doorheen zitten. Het is goed om voor een ander te zorgen, maar de ander heeft vooral veel aan jou als jij ook goed voor jezelf zorgt. En ook al schaamde ik me dood, erkennen dat ik er toe doe en mezelf op 1 zetten is de beste keuze in mijn leven geweest. Ik mag mezelf meer credits geven en ik mag trots zijn. Want wat ik allemaal doe, doe ik uit liefde voor mijn oma. Ik zorg voor haar omdat zij ook voor mij heeft gezorgd. We hebben zoveel met elkaar gedeeld en ik heb haar nog beter leren kennen. Onze relatie was al sterk maar nu is het echt onverwoestbaar. En die band, die houd mij echt op de been is ook al ben ik er af en toe klaar mee. Dan zie ik haar lachen, ik zie dat ze zich er beter door voelt en ik zie dat ze het waardeert dat ik er ben. Dat geeft een onbetaalbaar gevoel. Ze heeft gezegd dat ze niet door iemand anders verzorgd wil worden en dat vind ik wel fijn. Dat geeft mij validatie, ik doe m’n shit goed. Mijn oma heeft mij niet nodig omdat ik de enige ben, maar ze heeft mij nodig omdat ik de beste ben. En ik zal voor haar blijven zorgen tot ze dat niet meer wil of als ze dood gaat.

Ik weet niet alles en ik kan ook niet zeggen dat alles makkelijker wordt. Ik weet niet wat er gaat gebeuren met mijn oma en of ik meer of minder moet gaan zorgen voor haar. Ik probeer er niet aan te denken. Wat ik andere jonge mantelzorgers wil meegeven is dat ze zichzelf niet mogen te verliezen. Probeer niet te denken dat tijd voor jezelf nemen en een film te kijken, vintage shoppen of te wandelen egoïstisch is, want dat is het niet. Het is perfect dat je voor jezelf kiest én oplaadt. Het loslaten van alle stress werkt! Maar vooral, probeer je te realiseren dat je meer bent dan “die mantelzorger”. Je mag jong zijn en genieten. En uiteindelijk moet jij doen wat voor jou het beste voelt.

En tot slot, aan iedereen die ons, kanjers, tegenkomt. We willen medeleven maar geen medelijden. We willen soms hulp maar dan wel de hulp die bij onze situaties passen. En nu denk je misschien: Hoe weet ik wat te doen of wat kan ik doen? Laat weten dat je er voor ons bent. We zijn er wel. En met wat hulp en een map raken we weg niet kwijt en komen we aan bij waar we willen zijn: Een gelukkig leven.”

Met Dylan gaat het nu oké. De laatste tijd zorgt hij wat minder voor zijn oma omdat het beter gaat met haar. Hij neemt nu de tijd om voor zichzelf te zorgen en aandacht te geven aan zijn terugkerende somberheid en slaapproblemen.


Documentaire ‘Jongeren Zorgen’
In 2018 hebben wij samengewerkt met New Arts, ROSH Studios en een aantal Nijmeegse jonge mantelzorgers. Bekijk hier de documentaire.


Deel jouw verhaal
Wil jij jouw verhaal delen op onze website? Neem dan contact met ons op.